Wouter, een man van 34, is behoorlijk gefrustreerd over de woningmarkt. Hij en zijn vriendin zijn al bijna twee jaar op zoek naar een geschikt huis, maar zonder succes. „Het voelt alsof we nooit iets zullen vinden,“ zegt hij met een vermoeide stem. Elke keer dat ze denken een kans te hebben, wordt het huis voor hun neus weggekaapt of stijgt de prijs zo snel dat ze het niet kunnen bijbenen.
Volgens Wouter ligt een groot deel van het probleem bij gepensioneerden die in hun ruime huizen blijven wonen. Veel ouderen wonen in grote gezinswoningen, vaak alleen of met z’n tweeën, terwijl jonge stellen zoals hij moeite hebben om een woning te bemachtigen. „Het is gewoon niet eerlijk,“ verzucht hij. „Ze wonen daar al jaren, de slaapkamers staan leeg en de tuin wordt nauwelijks gebruikt, terwijl wij vastzitten in een klein appartement zonder mogelijkheden omdat er niets te vinden is.“
Wat Wouter ervaart, is niet uniek. Veel jonge gezinnen zitten vast in te kleine huurwoningen of wonen bij familie omdat er simpelweg te weinig huizen beschikbaar zijn. „De woningmarkt zit muurvast,“ merkt hij op. „Er wordt te weinig bijgebouwd en tegelijkertijd blijven gepensioneerden huizen bezet houden die wij hard nodig hebben.“
Veranderingen Noodzakelijk
Wouter is ervan overtuigd dat er iets moet veranderen en weet precies wat er moet gebeuren. Hij vindt dat gepensioneerden aangespoord moeten worden om kleiner te gaan wonen. „Waarom zouden zij in een huis met vijf slaapkamers blijven als ze die ruimte niet nodig hebben? Het is gewoon zonde,“ legt hij uit.
Hij begrijpt dat niet iedereen het met hem eens zal zijn. „Ik begrijp dat het lastig is voor sommige mensen om verplicht te verhuizen,“ erkent hij. „Maar er moet beweging komen in de woningmarkt. Ouderen blijven zitten waar ze zijn, en wij hebben geen plek. Zonder prikkels om te verhuizen, verandert er niets.“
Van vrienden en kennissen heeft Wouter hetzelfde verhaal gehoord. Een vriend bezocht een huis van een ouder echtpaar dat al jaren geen kinderen meer thuis heeft wonen, maar toch niet wil verhuizen vanwege de herinneringen. „Dat snap ik, maar we moeten realistischer zijn. Je moet op een gegeven moment ruimte maken voor de volgende generatie,“ benadrukt hij.
Hij stelt voor dat de overheid actief moet ingrijpen, bijvoorbeeld door financiële prikkels te bieden aan gepensioneerden die willen verhuizen naar kleinere woningen. „Geef ze belastingvoordelen of andere vormen van compensatie, zodat het aantrekkelijker wordt om de stap te zetten,“ suggereert hij.
Zo’n beleid zou niet alleen jonge gezinnen helpen, maar ook de bouwsector stimuleren. Meer vraag naar kleinere woningen zou de sector nieuw leven inblazen, met als gevolg meer werkgelegenheid.
Hoewel gedwongen verhuizing door veel ouderen als een bedreiging kan worden gezien, hoopt Wouter dat mensen het grotere plaatje zien. „Het gaat niet alleen om ruimte; het moet eerlijker worden ingedeeld voor iedereen,“ zegt hij. „Iedereen verdient de kans op een mooi huis. Die kans wordt nu geblokkeerd door het gebrek aan doorstroming.“
Hij gelooft dat er weer beweging kan komen in de huizenmarkt, als de juiste maatregelen worden genomen. „Ik wil geen ruzie maken met gepensioneerden,“ legt hij uit. „Maar om de crisis op te lossen, moeten we eerlijk zijn. Het huidige systeem waar iedereen voor altijd blijft zitten, helpt ons niet vooruit.“
